We hadden gereserveerd om 22 uur. Spaanse dinertijd. Mijn bijna 80 jarige vader en ik waren ruim op tijd maar mochten het restaurant in een bijna onvindbaar straatje in Barcelona niet in. Daar stonden we met zo’n 10 anderen te wachten. Dat Arume moest wel heeeeel bijzonder zijn. Een half later stonden we er nog op de stoep. Het geduld van mijn vader was prijzenswaardig, waarom zou je in een Spaanse steeg op je eten wachten in een stad vol restaurants? We dropen na 3 kwartier af, vonden het slechtste restaurant van Barca; kauwgomtaaie octopus, ranzige tortilla, om de hoek. Ik was boos maar vond ‘t vooral sneu voor mijn vader.
Mijn telefoon ging: de eigenaar van Arume belde. Of we al een tafel ergens anders hadden? Het was 23 uur, wat dacht ie zelf?! Terwijl ik eigenlijk op ontploffen stond, wist deze mijnheer met 1000 excuses mij ervan te overtuigen dat we een dag later terug moesten komen. “You will not have to wait even a minute! We feel soooo sorry! We want to make you and your father happy!” Riep Nicolas, de owner. Deze mijnheer was of een gladde spanjaard of goede acteur. Hij klonk oprecht balend over hoe het was gelopen. Mijn vader dacht het laatste. We gingen de day after terug. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik geloof dat ik verliefd ben geworden op een restaurant… ik zei mijn naam bij de deur en we werden door een meisje naar binnen geleid alsof we prins Harry en Meghan zelf waren. “Waar we wilden zitten? Welke wijn we graag wilden bestellen? Of we het leuk vonden om hun signature dish met octopus te proberen? En de cerviche? En de paella? En nogmaals: gister was iets gebeurd wat nooit had mogen gebeuren” De wijn was fantastisch en toen kwam de cerviche…. ik heb zelden zo’n ongelooflijke smaakbom geproefd.. zinderend lekker! …terwijl ik ongeveer van mijn stoel gleed kwam de mijnheer aan tafel zitten die ik gister aan de telefoon had gehad. Dat ie er zó de balen van had zoals het was gelopen met mijn reservering gister. Dat ie hoopte het goed te maken met echt lekker eten. Dat ‘hospitality’ zijn way of life’ is. Dat ie daarover net college had gegeven en er daarom zo uitzag, met die das. Hij deed ‘m af en ging aan de slag. Het ene na het andere heerlijke gerecht bereikte onze tafel. Heaven. Smaaksensaties.
En toen kwam de rekening. Het was om precies te zijn 0 euro. huh?! Nee! Dat kan niet! De baas stond erop. Met een hug van hem en de twee bedienende meisjes verlieten we blozend Arume. De Toptent van Barcelona! Ga daar eten! Proef! Zinder! Hug de owner, kus de kok!* Met dank aan Bettina Zuidmeer die me tipte via Facebook.
*Ben ik omgekocht? Nee. Was het echt wel zo goed? Ja. Dit was zo’n moment dat alles even klopte.
Arume – Calle Botella, 11-13, 08001 Barcelona, Spanje
+34 933 15 48 72