In coronatijd waren de theaters dicht en ik had niet alleen huid- maar ook speelhonger. Samen met schrijver Fleur Brockhus bedacht ik, voor dat laatste, toen Inspirationwalkers.nl:
1 op 1 nam ik mensen mee de hei op. We wandelden, spraken over -vooral- hun werkgedoe. Halverwege stopten we bij een bankje en gaf ik een mini optreden. Ik zong, dichtte en vertelde.
De natuur was mijn theater. Het voelde kwetsbaar, intiem en was verfrissend leuk.
Ik liep met ZuidAs advocaten, een wetenschapper, artsen, een filmmaker, ondernemers en accountants. Na een Inspirationwalk van 1,5 uur gingen we het wildrek weer over van Zuiderheide. Dan leek de betovering verbroken en keerden mijn wandelaars, zo zeiden ze, geïnspireerd terug naar kantoor of huis. Blije artiest/inspirationwalker, blije klant/publiek.
In de tweede coronagolf stortte de business in.
‘Wandelen is het nieuwe uitgaan’ hadden we als slogan op onze warmhoudbekers laten drukken en zo was het: op de hei was het inmiddels file-lopen. Iedereen deed het lekker zelf en Inspirationwalkers waren blijkbaar niet meer nodig.
Afgelopen week verraste vriendin M mij met een workshop Japans Bosbadderen (Shinrin Yoku voor de Japankenners onder ons). Een ervaring!
Vond ‘t ook wel Inspirationwalker-achtig, alleen dan zonder grappen, poëzie en muziek maar met allejezus veel groen.
Waar het op neer komt: je loopt met een slakkentempo door het bos en zet al je zintuigen aan: je ruikt, proeft, luistert en voelt. We lagen op onze rug naar de boomtoppen te staren, dronken kruidenthee, veerden op het mos, aaiden bladeren en kregen de opdracht ‘om je boom te ontmoeten en er echt connectie mee te maken’.
Ik voelde me heel erg prinses Irene (die van het boomknuffelen) maar echt mensen: zo’n Japans Bosbad, in dit geval een Haags Bosbad @landgoeddehorsten, is een tikkie saai maar heerlijk weldadig voor je drukke hoofd. Thnx M!
Voor wie wil bosbadderen mèt kleinkunst en de Inspirationwalk gemist heeft: als je een groepje verzamelt van zeg 10 personen doe ik ‘m weer. Roept u maar!