Dit weekend knipten 1000en ouders het laatste stukje navelstreng door: de introductieweken van scholen en universiteiten zijn begonnen.
Kind het huis uit.
In mijn geval dochter 3. Dat lijkt dan wellicht een routineklusje maar dat is het niet.
Ik ervaar een mix van opluchting, blijdschap voor haar, licht zeurend verdriet en melancholie.
Ik scroll door mijn foto’s, pak haar babyboekje erbij.
It was a bumpy ride met dit bijzondere, gevoelige, mooie, intense mens dat, afgebakken, uitgebroed en tegelijk zo groen als gras aan de vooravond staat van jezelf opnieuw uitvinden, nieuwe ervaringen, nieuwe vrienden voor het leven.
We doen ons zaterdagochtendrondje op de markt en drinken koffie op ons terrasje. Voorlopig voor het laatst.
We kopen een wasrek, een nieuwe reistas, trekken het Kruidvat leeg met mijn pinpas want zo’n kind gun je natuurlijk nog een laatste fles dure shampoo voordat ze ‘t zelf niet meer kan betalen.
Ik vul een EHBO koffertje want je weet maar nooit.
Vriendinnen komen afscheid nemen.
We rijden naar opa en oma want dat zal er wel een tijdje niet van komen.
De kamer wordt ontmanteld, vuilniszakken vol herinneringen aan verkleedfeestjes, uittreksels en zooi verdwijnen in de kliko.
Tassen worden gevuld, dozen, een piepkleine koelkast -die we nog over hadden nadat onze Oekraiense gasten waren vertrokken- zeulen we naar de auto.
Ramvol zit ie.
Vanmiddag leverden we haar af in haar nieuwe stad, een nieuw thuis, ruim 2 uur van thuis-thuis.
Zou het heel raar zijn als ik hier zelf met een blanco pagina in mijn eigen script en alle kansen van de wereld zou intrekken??
Ja. Heel raar.
Maar je zou er toch zó voor tekenen?!
Alle ouders met de laatste knip en het lege(ere) nest: sterkte!
