Ik zocht een huis in Amsterdam. Wie niet?! Onbetaalbaar! Wat heb je nodig? In mijn geval: het mantelpak van mijn moeder en een leugentje om bestwil.
Net afgestudeerd belandde ik bij een hip reclamebureau in Amsterdam. Mijn stage bij Heineken had de liefde voor de stad ernstig aangewakkerd. Hier wilde ik wonen!
Dat was vooral te danken aan de Heineken vertegenwoordiger die mij als stagiair onder zijn hoede nam: hij sleepte me overal mee naartoe waar bier werd verkocht. Zo zat ik in bordelen (aangekleed), feesttenten, bij een numerologe met ook nog 10 ramen ‘voor de meisjes’ en zongen we rond de piano in het oudste café van Amsterdam. Toptijd.
Op een donderdagochtend lag de ‘once in a Life time’ kans opeens voor mijn neus: in de Telegraaf stond DE advertentie:
Te huur: appartement, 2 etages, PC Hoofstraat, 800 gulden per maand. Voorwaarde: jaarsalaris van huurder moet minimaal 100.000 gulden zijn.
Ik was net begonnen en verdiende 4000 gulden in de maand. Dat was een topsalaris voor iemand die zelfs nog moest leren hoe je je jas aan een haakje hangt, maar veel te weinig voor een appartement in de meest luxe straat van Nederland. What to do?
Ik stapte naar de personeelsdirecteur en vroeg: “hoelang duurt het hier voordat ik 100.000 gulden verdien? Kan snel gaan toch, in de reclame?”
Ik liet de advertentie zien en keek haar hoopvol aan. Ze had me natuurlijk lachend de deur uit kunnen schoppen (dat kon toen sowieso nog). In plaats van daarvan, riep ze: ”deze kans moet je pakken!”
Vervolgens maakte ze een werkgeververklaring waarin zwart op wit viel te lezen dat ik een dikke ton verdiende, sloot ‘m af met haar sierlijke handtekening en zei: “Pak mijn auto, doe iets leuks aan en rijd NU naar die huurbaas hiermee!”
In het mantelpak van mijn moeder, zoefde ik in haar BMW uit de 7 serie naar het kantoor van mijn potentiële huurbaas.
… Ik kreeg het huis!
Net afgestudeerd woonde ik in een soort van paleis op de PC, pal tegenover de Gucci, wat we stug de Gukkie bleven noemen.
Niet lang daarna trok mijn vriend bij mij in. We trouwden er, kregen kinderen en vertrokken er met z’n vijven. Allemaal echt, behalve die werkgeversverklaring dus, maar soms is een leugentje het meer dan waard.