Mijn filmcarrière begon in 1986 op deze dijk in Yerseke. Hij duurde precies 3 dagen.
Op Hoop van Zegen werd opgenomen bij mij om de hoek, in Yerseke en aangezien ik -net als elk meisje- toen verliefd was op Danny de Munck was dit mijn kans. Ik hees me met woest verlangen in het kostuum van een Zeeuws vissersmeisje, net als 20 andere dames. Vier rokken, korset, flinterdun bloesje, klompen.
We droegen witte kapjes en moesten met bedrukte gezichten op de kade een imaginair vissersschip uitzwaaien. Twee dagen lang. In de storm en gierende regen.
De 3e dag droegen we zwarte kapjes en moesten we huilend op die dijk staan, ons inbeeldend dat de boot (met Danny) in de storm was vergaan.
Method acting hè: ik ging kapot van ellende, mede door de gierende kou en regen.
In een glimp zag ik Danny bij een kacheltje staan.
Zucht. Voor hem zwaaide ik nog ff door.
De 4e dag lag ik met een longontsteking op bed. Hallucinerend van de koorts bedacht ik hoe supergaaf het was dat ik over een tijdje met Danny op het witte doek te zien zou zijn!
Maanden later zat ik vol verwachting in het rode pluche… daar kwam de dijk… daar kwamen de vissersvrouwen!
… maar waar was ik?!
Net mijn seconds of fame waren eruit geknipt. De liefde voor Danny was direct over.
Bijna 40 jaar later zit ik, met mijn ouders, op precies dezelfde plek, er een stuk comfortabeler bij: de allerlekkerste oesters worden hier voor je neus uit het water gevist.
Soms is de werkelijkheid lekkerder dan de film.