Een vriendin van mij had een ontzettend leuke man. Goeie kop. Leuke gast, attent, zo’n type dat echt luistert, wijn op tijd inschenkt, je stoel aanschuift. Vraagt wat je lekker vindt. Dat dan met zorg klaar maakt en, en passant, vertelt dat ie op de biologische Noordermarkt altijd die speciale olijfolie bij dat ene mannetje haalt. Die een blokje hout op het vuur gooit en je voeten masseert nadat ie net -huuphuupbarbatruuk- een oosters borrelplateau met zelfgemaakte humus op tafel heeft getoverd. Die telepatisch lijkt aan te voelen waar je zin in hebt. Urenlange tantra seks of zo. (Geen idee hoe dat werkt, ik ben daar te ongeduldig voor, denk ik) Zo’n man die genoeg weerstand biedt om geen zacht ei te zijn. Die grappig is, scherp, maar niet tè. Die slimme dingen roept over waar het heen moet met de wereld. Die z’n vrienden belangrijk vindt maar het liefst bij haar was. Omdat ie haar als De Koningin zag. Zo’n man. Dacht ik.
Tot ze vertelde dat het klaar was. Over. Uit. Omdat alles altijd anders was dan het leek. Hij masseerde nooit, zoop zich alleen maar klem met z’n vrienden, hun bed was als de diepvriezer, hij had schulden en koken kon ie niet. Inmiddels zijn ze gescheiden. Ik schreef voor haar ’Thuis gaat de knop om’. Niets is wat het lijkt.
Net belde ze en kwam het lied weer boven. Ik keek naar mezelf in de spiegel: door die fokking corona heb ik de knop al wel heel lang op ‘thuis gaat de knop om’ staan. Mijn man gaf me, als hint, vorige maand een paar laarzen met hoge hakken. Leuk maar wat kan ik daar nu meer mee dan het gras verticuteren?? Ik wil er uit! Op die hakken. Tikkend over de grachten lopen, een café in. Dus Hugo, gas! Vaccineer mij en laat me thuis, buiten en overal de knop weer omgooien. Word ik -en vast iedereen- weer stuk gezelliger van.