Mijn buren zijn een bed&breakfast begonnen.
Hun garage werd omgetoverd tot een paleis.
Prachtig designbed, design stoeltjes. Schat van een gastvrouw.
Als het niet om de hoek zou zijn, zou ik er zo op vakantie gaan.
Maar om nou 20 meter van huis je rolkoffer binnen te rollen is ook zo wat.
Wie doen het wel? Vooral, veel en vaak: Konijnen.
Zo noemen mijn buren ze: de man en de vrouw die hun duidelijk niet gezamenlijke auto haastig en discreet parkeren, uit het zicht van de weg, op hun oprit. Vroeg in de middag. Ze gaan het paleisje binnen en doen de gordijnen dicht tot de volgende dag. De rest wil ik niet weten, of eigenlijk wel. Second Love Live op de Gooise Matras. Denk ik.
Hallo John de Mol, ik zie een tv format!
Van de week werd ik wakker van een ijselijke gil. Ik telde mijn kinderen en man in hun bedjes; de boel was compleet. Iedereen lag vredig te ronken. Buiten leek het rustig. Ik overwoog de buurvrouw te bellen of ze niet gemolesteerd werd.
Deed ik de volgende dag. Bleken de gasten door het prachtige bed te zijn gezakt. Daar kwam die noodkreet waarschijnlijk vandaan.
Wat moet je daarvoor doen in zo’n stevig designbed met 20 jaar garantie?! Het is mij nooit gelukt.
Gisteren appte de buuf: ‘De Konijnen zijn er weer. En er komt net een derde Konijn bij, wat zal ik doen?’ Ik vind dat alles moet kunnen, zolang je er een ander maar niet lastig mee valt. De muur van de garage grenst aan mijn tuin, ik ging toch maar even staan luisteren. Ik hoorde niets. Misschien dat de Konijnen het als Egeltjes deden: heel zachtjes. Misschien lagen ze met z’n drietjes op een rij te Netflixen. Ik denk het niet. En dat in onze wat slaperige buurt met alleen maar nette mensen. Hoewel, dat schijnen de ergsten te zijn, heb ik ooit gelezen.
Bed&Breakfast? Seks&Breakfast! Wordt vast vervolgd.
